Prolog

Byłam na to przygotowana. Dopuszczałam do siebie tego typu myśli, jednak gdzieś głęboko we mnie czaił się mały promyczek nadziei. Nadziei na lepsze jutro. Promyczek miał rozświetlić mrok, który z roku na rok, z miesiąca na miesiąc, z dnia na dzień, z godziny na godzinę powiększał się, zaciskał swe kajdany wokół naszych misternych ciał. Czerń pochłaniała Nas  nawet z minuty na minutę , a my nie mogliśmy się jej przeciwstawić. Jednak nie była to pastelowa szarość zmierzchu, nie miękka czerń księżycowej nocy. Nas otaczała smolista czerń, z którą powoli zaczęliśmy się zlewać. Byliśmy jak szamoczące się ptaki w szklanych klatkach, niezdolne do wytargnięcia się oprawcy.  

Ciemność, która panowała wewnątrz mnie kontrastowała z czerwienią wschodzącego  słońca.  Stojąc wprost naprzeciwko ognistej kuli, trzeba było przymknąć oczy by cokolwiek ujrzeć. Od lasu znajdującego się kilka metrów za nami wiał przyjemny, chłodny wiatr , który wprawiał w delikatny ruch źdźbła soczystej trawy. Od czasu do czasu kosmyki moich włosów delikatnie wyrwały się do przodu, jakby chciały pokazać, że to właśnie tam mam skierować swoje ciało. Jednak ja uparcie trwałam w miejscu. Ramię w ramię z moim kompanem. Sama nie wiedząc na co , czekałam.

Z wczorajszego dnia nie pamiętam zbyt wielu szczegółów.  Byłam właśnie na wieczornym spacerze po Konoha. Przechadzając się  po uliczkach Naszej wioski, natknęłam się na grupę Anbu wracającą z misji. Świadczyły o tym ich zabrudzone stroje oraz nieliczne rany na ciele.  Już z daleka dało usłyszeć się ich podniecone i zarazem spanikowane głosy.  Gdy znalazłam się dostatecznie blisko trzech mężczyzn, usłyszałam o czym tak zawzięcie rozmawiali. „Jak najszybciej trzeba poinformować o tym Czcigodną” , „zwlekanie z zawiadomienie może kosztować Nas bardzo dużo” , „pamiętajcie, że Jego osoba figuruje w księdze Bingo”, „tak, tak, a na dodatek sprzymierzył się z najniebezpieczniejszym shinobi  w całym Kraju Ognia” , „ i żeby tylko w Kraju Ognia”.  Słysząc taką wymianę zdań, moje ciało doznało szoku. I nie tylko ono. Ja też go doświadczyłam. W wyniku tego stanęłam w miejscu. Na środku ulicy. Przez umysł przelewały się różnego rodzaju myśli.  Oderwanie się od rzeczywistości trwało na tyle długo, by pozwolić mężczyznom zniknąć z mojego pola widzenia. Z zamiarem dowiedzenia się czegoś więcej, ale przede wszystkim potwierdzenia moich domysłów, szybkim krokiem skierowałam się do gabinetu Hokage. Przemierzając  uliczki nie zważałam na nic i na nikogo. Obojętne mi było czy na kogoś wpadłam i odeszłam bez przeprosin. Teraz mój umysł i ciało były spowite niewidzialnymi  nićmi, które uporczywie ciągnęły mnie tą samą drogą co Anbu. Do siedziby doszłam, a raczej dotruchtałam pięć minut później.  W szybkim tempie pokonałam schody i znalazłam się na odpowiednim piętrze .Na korytarzu minęłam Shizune, która rozgorączkowana próbowała mnie zatrzymać. Wyrwałam moją rękę z jej uścisku i trochę niedelikatnie ją odepchnęłam. Za plecami usłyszałam już tylko cichy jęk bólu. Żadnych kroków. W tym momencie moim celem było jak najszybsze dojście do gabinetu. I gdy tak się stało, i znajdowałam się przed samymi drzwiami, bez pretensjonalnie nacisnęłam klamkę, i weszłam do pokoju. Na twarzy zebranych wymalowało się zdziwienie. Jako pierwsza oprzytomniała moja mistrzyni. Zaczęła coś do mnie mówić. Nie słuchałam jej jednak. Moim celem było potwierdzenie moich domniemań.

-To o Niego się rozchodzi, prawda ?- wtrąciłam moje pytanie w połowie jej wypowiedzi. Członkowie Anbu spojrzeli po sobie, a po chwili przenieśli swoje zdezorientowane spojrzenia na mnie. Czcigodna nie odzywała się, stanęła tylko w pół kroku i patrzyła w dal. Przeszywała moją sylwetkę i spoglądała na przybyszy zza drzwi. Mnie to nie interesował. Chciałam dowiedzieć się jednego. Ponowiłam więc pytanie. – To o Niego się  rozchodzi prawda?

- Sakura, proszę uspokój się. Musiałaś się przesły…

-Błagam, odpowiedz mi na to pytanie a dam Ci spokój. Wyjdę z tego pokoju i pójdę sobie. Tylko odpowiedz. – w tym momencie żebrałam o litość, a także kłamałam. Hokage z wahaniem spojrzała mi w oczy, skinęła tylko głową i wypowiedziała nieme „tak”. I to te gesty przyczyniły się do zachwiania równowagi, którą tworzyłam przez długi okres czasu. To one zniszczyły całą,” piękną” rzeczywistość. I przez te gesty zrozumiałam, że po moich policzkach płynie słona ciecz, że stoję zgarbiona niczym zlęknione zwierze, i że mój oddech jest tak świszczący, że tylko on zakłóca idealny spokój. Później wszystko działo się w zastraszającym tempie. Zdanie raportu przez Anbu, rozgorączkowanie Naruto , oraz podjęcie decyzji o wyruszenie na misje mającą charakter pochwycenie zbiega.

I teraz oto, właśnie w tym momencie, stoję na polance i czekam na domniemanego zbiega.