Rozdiał 7

Światła latarni słabo oświetlały drogę do wyjścia. Nawet z ich pomocą w Sunie pod osłoną nocy panowały egipskie ciemności. Księżyc, który wisiał nad pustynną wioską, dawał nikłą łunę białego światła. Hulał zimny wiatr, jednak  na pustyni było to normalne. Wysokie temperatury za dnia, niskie następowały zaraz po schowaniu się ognistej kuli za linią horyzontu. Drobinki piasku, które unosiły się w powietrzu, wprawione w finezyjny taniec przez podmuchy wiatru, odbijały się lekko od mojej twarzy, zostawiając po sobie jedynie miłe i nikłe szczypanie, które znikało szybciej niż się pojawiło. Obejrzałam się za siebie, w kierunku północy. Moim oczom ukazał się budynek Kage, który majestatycznie trwał na środku wioski, lecz teraz powoli znikał. Im bliżej byłam bramy tym mniejsza wydawała  się być siedziba Gaary. Jednak to było tylko moje przewidzenie, złudzenie. Był to obraz, który chciałam widzieć.

Dawał mi on wtedy świadomość, że jestem coraz dalej od całego tego zamieszania, że dla nich jestem już prawie nieosiągalna. Po raz ostatni rzuciłam okiem na budynek i przypomniałam sobie o Naruto. Sam naraził się na niebezpieczeństwo ze strony Kakashi’ego i Uchihy i jedyne co zrobił to kazał mi uciekać. Zrobił to tylko po to bym ja mogła odkryć co tak naprawdę knuje wioska. Bym mogła spotkać się z Sasuke i nawiązać z nim nić porozumienia, potrzebną do rozwikłania tajemniczego spisku. Chłopak chciał zdradzić mi informacje z tajemniczych wydarzeń. Dla mnie równoznaczne było to ze zdradą Tsunade i jej szatańskiego planu.

 Niewątpliwie Naruto był moim przyjacielem i mogłam mu zaufać. Mogłam ufać mu tak, jak ufałam za dziecięcych lat. Wiedziałam, że mam w nim oparcie.

Zrobiłam gwałtowny zwrot i szybkim krokiem podążałam ku bramie.  Miałam na sobie ciemy, maskujący się z otoczeniem płaszcz z Konohy, więc  jako tako nie obawiałam się nakrycia. Jedynymi przeszkodami jakie napotkam to możliwość kontroli przez strażników, chyba że będę pogrążeni we śnie, i przeprawa przez pustynię. W pojedynkę może  być ona trudniejsza, jednak myślę, że powinnam dać radę.  W końcu dążę do tego by poznać prawdę, to powinno pobudzać mnie do działania.

Im bliżej byłam bramy  tym bardziej nerwowa się stawałam. A co jeśli zostanę nakryta? Moja jedyna i niepowtarzalna szansa na ewakuację z tego piekła przepełnionego kłamstwami ucieknie mi sprzed nosa. Jak Tsunade się o tym dowie, to wsadzi mnie pewnie do jakiegoś domu na odludziu i nałoży na mnie areszt domowy. Nie wspomnę  już o całym oddziale Anbu do pilnowania. Ale nie mogłam być złej myśli. Musiałam wierzyć, że mi się uda. Nerwową atmosferę wprowadzała też natura. Księżyc lekko oświetlający drogę, dudniący wiatr i, najgorsze z tego wszystkiego, pohukująca sowa, która wywoływała u  mnie przeraźliwe boleści brzucha. Czułam się jakbym  była w jakimś horrorze. Zaraz ktoś wyskoczy zza rogu jednego z domów, nałoży na mnie blokadę czakry, unieruchomi mnie i zawlecze w łapska Kakashi’ego. Aż strach pomyśleć co by ze mną zrobił…

Przystanęłam na moment widząc przed sobą, w niewielkiej odległości budkę strażników i bramę. Na moje nieszczęście  była zamknięta, i to na cztery spusty! Zawahałam się przez moment i pomyślałam o powrocie. Jednak szybko wyperswadowałam sobie ten pomysł z  głowy. Nie czekając wiele zebrałam się do szybkiego biegu. W momencie gdy  minęłam budkę strażników, skumulowałam czakrę w nogach i odbiłam się od podłoża najmocniej jak tylko umiałam. Po chwili zwinnie wylądowałam na pisakowej bramie wspinając się na jej szczyt. Będąc już na górze dyskretnie spojrzałam w dół, jednak nikt nie rzucił się za mną w pościg. Wzięłam głęboki wdech i lekko zeskoczyłam z wysokiej bramy. 

Chwilę później z zawrotną szybkością i wiatrem szarpiącym mi włosy pędziłam przez piaskowe odludzie.

                                                                                            

                       ***

Moja przeprawa przez pustynię była długa, wyczerpująca i mozolna. Za dnia doskwierał mi upał, niskie temperatury wstrząsały moim ciałem za panowania nocy. Najgorsze jednak było to, że zaczynało brakować mi wody a przede mną jeszcze połowa drogi.  Wyczerpana spojrzałam na ostre, czerwono – pomarańczowe słońce. Miałam ochotę upaść na piach, odpocząć, zasnąć. Ale wiedziałam, że nie mogę tego zrobić. Gdybym zatrzymała się na odpoczynek, mogłabym już nie wstać z wyczerpania.  Gdybym zasnęła, ktoś mógłby mnie zaskoczyć, a mimo wszystko zaszłam już spory kawałek. Sięgnęłam do plecaka po jedyne pożywienie, które się w nim znajdowało. Kulki energetyczne… Bardzo pomocne i przydatne, jednak w smaku przypominały coś obrzydliwego. Nawet nie mogłam określić co. Chyba nigdy czegoś tak niedobrego nie jadłam. Ale nie mogę wybrzydzać. One są moim jedynym ratunkiem w mojej tułaczce po bezkresnym piaskowym morzu.

Muszę iść dalej. Muszę to przetrwać.

                                                                        

                    ***

Nie wiedziałam ile dni i nocy minęło. Zmęczona i wyczerpana powłóczyłam nogami. Ociężale i z ledwością stawiałam każdy krok. Z powodu odwodnienia przed oczami zaczęły pojawiać się moi prześladowcy, goniący mnie. Widziałam Tsunade, która karała mnie i Naruto za nasze postępki. Czułam na sobie pogardliwy wzrok Kakashi’ego. Widziałam wszystkich, dawnych przyjaciół, odwracających się do mnie plecami. W kąciku oczu poczułam znajome szczypanie, jednak ani jedna łza nie spłynęła po moim licu. W moim ciele znajdowało się za mało wody, abym mogła pozwolić sobie teraz na płacz.

           - Dlaczego ?- Ostatnie słowo podła z moich ust zanim upadłam na rozżarzony piach pustkowia z myślą o jak najszybszej śmierci.

Toż to przecież druga, taka sama sytuacja…

                                                                                             

                     ***

Przyjemne ciepło ogarnęło moje ciało. Nieporadnie poruszyłam się, poczułam wtedy, że moje ręce są skrępowane. Otwarłam szeroko powieki, mając nadzieję, że coś zobaczę, jednak w pomieszczeniu gdzie się znajdowałam panowała kompletna ciemność. Szarpnęłam się nerwowo pobujać zrobić coś z linami na moich kończynach. Czakry użyć też nie mogłam.

„Do wszystkich Kage, zostałam złapana!’’ – Gorączkowo myślałam co począć w takie sytuacji. Wiedziałam, że tak to się skończy, przeczuwałam, że mnie dopadną. Tylko gdzie teraz jestem? W lochach Suny czy Konohy. Co tak w ogóle się ze mną stało? – „ Ładnie się wpakowałaś, Sakura…” – z rozpaczy chciałam krzyczeć, jednak żadne wysoki pisk czy też wrzask nie wydobył się z mojego gardła. Wszystko zatrzymywało się w gałganie utkwionym w moich ustach. W tym momencie zdałam sobie sprawę, że jestem skończona, opuściły mnie wszystkie siły i chęci. Dałam sobie spokój z nerwowym szarpanie i bezsensownym  zdzieraniem gardła. Przecież i tak nic z tego nie będę mieć. I tak mnie to do niczego nie zaprowadzi. Na powrót położyłam się w pozycji w jakiej się obudziłam. Zamknęłam oczy i myślami odpłynęłam w świat sennych, niespełnionych marzeń. Do świata, w którym jestem szczęśliwa i razem z przyjaciółmi wiodę spokojne, niczym niezakłócone życie. Udałam się do świata, w którym wszystkie niespełnione marzenia stają się tymi  spełnionymi, i do świata, w którym wszystko jest lepsze. 

Znów ciemność…

Obudziło minie gwałtowne szarpnięcie za przeguby. Zdezorientowana otworzyłam oczy i pisnęłam cicho, co skutecznie zostało uciszone przez szmacianą kulkę. Jasna łuna światła wpadała do pomieszczenia przez lekko uchylone drzwi, tym samym oślepiając mnie. Bądź co bądź moje oczy już od dłuższego czasu przyzwyczajone były tylko do ciemności. Z przymrużonymi powiekami podniosłam głowę, chcąc dostrzec osobę, z którą mam do czynienia. Jednak nie dane było mi poznać godności ów osobnika. Nim się zorientowałam już wisiałam przerzucona przez jedno z jego ramion. Bezwiednie wisiałam na nim, a on szedł w głąb korytarze lekko i zwiewnie, tak jakbym nic nie ważyła.  W pewnym momencie podrzucił mną. Mój brzuch nabił się na jego bark. Z siły uderzania do buzi naciekła mi ślina.

              - Dziwna jakaś jesteś – rozbrzmiał cichy baryton mojego oprawcy. – Nawet nie próbujesz się wyrwać.- Nastała cisza przerywana jedynie jego krokami. – No i czemu nie odpowiadasz, hm ? Ach ! przecież masz knebel w ustach. – Jego szyderczy śmiech odbił się od moich uszu. Wyprowadzona z równowagi wierzgnęłam się trafiając nogą w jego udo. Cicho stęknął na co ja uśmiechnęłam się triumfalnie. Mężczyzna natomiast ostrzegawczo ścisnął mają talię, na której trzymał swoją rękę. – Pamiętaj, że to ja mam tutaj przewagę, kochana. – dalsza część mojej jakże świetnej wycieczki, minęła bez większych komplikacji.

Gdy już w końcu dotarliśmy do miejsca naszej wędrówki, mężczyzna niemiłe i wręcz brutalnie rzucił mnie na podłogę. Lądowanie było twarde i nieprzyjemne. Poczułam nawet, jak coś chrupnęło w moim kręgosłupie. Znajdowaliśmy się w jasnym pomieszczeniu, miało okna co bardzo mnie zdziwiło. Myślałam, że mężczyzna zawiedzie mnie do jakiegoś obskurnego, pachnącego stęchlizną i pełnego szczurów pokoju, aby torturować mnie dopóki wszystkiego nie powiem. A tu proszę, tak niespodzianka. Przebywałam w pokoju urządzonym ciepło i przytulnie, w kolorach brązu. Kanapa, kominek, półka z książkami… Gdzie ja do cholery jestem.

           -Coś taka zdziwiona? – Dopiero po tym jak chłopak się odezwał, na powrót przypomniałam sobie o jego obecności. Odwróciłam się i spojrzałam na niego chcąc dowiedzieć się kim jest.  Jednak, nie wiele się dowiedziałam. Mężczyzna odziany był w typowy strój ninja. Czarne, szerokie  spodnie oraz tego samego kolory bluzka, a wszystko to przepasane jedynie czerwoną szarfą w okolicy bioder. Na stopach miał zwyczajne buty. Na głowie natomiast maska okrywająca całą jego głowę. Ukrywała włosy, usta, nos. Prawie wszystko było osłonięte, jedynie widoczne były oczy. Spoglądały na mnie z ciekawością i zainteresowaniem, spozierały mnie od góry do dołu. Zlękniona wzdrygnęłam się delikatnie.  Mężczyzna prychnął i zbliżył się do mnie. Nachylił się nade mną i szybkim ruchem wyrwał szmatki utkwione w mojej buzi. Kaszlnęłam, od razu nabierając ogromną dawkę powietrza, która w zastraszającym tempie wlała się do moich płuc.– Nie bój się, nie mam zamiaru ci nic zrobić. Miałem cię tu jedynie dostarczyć.- zwrócił się z kpiną i skierował w stronę kanapy. Obślinioną przeze mnie kulkę rzucił na stół. Obrzydlistwo… Ale co się dziwić. W końcu  to facet. Spojrzałam na niego nienawistnie i oblizałam spierzchnięte usta. Po chwili przełknęłam zalegającą w ustach ślinę.

          - A co ta ja jestem, jakaś paczka, że można mnie dostarczyć?

          - Aj, jaka pyskata. Mówiłem ci już coś na ten temat, co nie ? Więc z łaski swojej przymknij tą swoją buźkę i siedź cicho dopóki nie zostaniesz o coś zapytana.

          -To mogę zadać chociaż jedno pytanie ?- Mężczyzna spojrzał na mnie podejrzliwie i uśmiechnął się szyderczo.

          - Co prawda, jeńcy, których bierzemy do niewoli, nie mają nawet prawa głosu … - urwał swoją wypowiedź w połowie i spojrzał, po raz kolejny tego dnia na mnie. – Ale chyba możesz zadać jedno pytanie. Jeżeli stwierdzę, że nie wybiega ono poza granice twoich znikomych praw, to może na nie odpowiem. Ale streszczaj się i pamiętaj o tym aby wykorzystać to pytanie dobrze.

         - Gdzie się znajdujemy ? – nie owijałam w bawełnę. Zapytałam prosto z mostu. I chyba zszokowałam tym chłopaka. I myślę, że źle to zrozumiał.

        - Co ty myślisz, że powiem…

        - Znaczy nie! Nie tak ! Chodzi mi o to czy jesteśmy w Konoha albo w Sunie. Źle dobrałam słowa do mojego pytania. Jeżeli przebywamy poza terenami jakichkolwiek wiosek to dobrze. Nic więcej mnie nie interesuje.

        - No to… tak. Przebywamy poza terenami wiosek.

Po tym jak usłyszałam odpowiedź odetchnęłam z ulgą.

                                ***

Od ponad dwóch godzin siedziałam na ciemno brązowym dywanie, w pomieszczeniu , do którego przyniósł mnie zamaskowany chłopak. Nudziło mi się niezmiernie.

        - Jak ten koleś tu był to mogłam przynajmniej poobserwować co robi. – Westchnęłam znudzona i za razem zirytowana. Przekręciłam się na drugi bok. Mimo wszystko, w dalszym ciągu miałam skrępowane kończyny.

       - No przepraszam bardzo, że musieliśmy zostawić naszego szanownego gościa samego na tak długi czas. – Ironiczny głos poniósł się po pokoju i dotarł do mnie. Gwałtownym ruchem obróciłam się w stronę drzwi. Dostrzegłam tam dwóch mężczyzn. Jednego którego już zdążyłam poznać oraz kolejnego. Był mały, niski, szczupły i drobny. Zupełnie jak nie facet, tak jakby dziewczyna. Spojrzałam na mojego ‘’znajomego’’, który machał do mnie. Zdziwiona spoglądałam na niego. – Co ty robisz do cholery ? – ten mniejszy zdzielił tego większego, potężniejszego, masywniejszego.  – To nie małpka za wystawie w zoo, żeby do niej machać. To jest nasz jeniec! Rozumiesz ? Jeniec!

         - Tak, tak, zrozumiałem. – westchnął ostentacyjnie i spojrzał na mnie. – Jeniec… - powtórzył zanim podszedł do mnie i mnie podniósł. Zaciągnął mnie do drewnianych krzeseł i posadził na jednym z nich. – A więc teraz, jeńcu, pozadajemy ci pytanie. Odpowiada ci to, prawda ? – jego tembr głosu był jakiś dziwny. Niby to uprzejmy z jednej strony, a z drugiej… straszny. Tak, jego głos zdecydowanie był straszny.

Chyba umrę tu prędzej niż w Wiosce Liścia albo Sunie.

O Kage! Miejcie mnie biedną w swojej opiece ! …


***

TAK! to rozdział 7 ;3 Też nie wierzę, że pojawił się on taaak szybko o.O
Ale powiem jedno, piątkowa nuda w sklepie babci jako sprzedawczyni <tak Luce pracowała, i zarobiła niezły hajs> była bardzo produktywna jak widać !! Więcej takich piątków poproszę >.<
Myślę, że rozdział powinien się Wam spodobać ^^
Co do rozdziału kolejnego < tak, tak mówię o kolejnym rozdziale! ;33 > myślę, że pojawi się niedługo, jednak nie tak ekspresowo jak siódemka ;))
Ja tak jak obiecałam lecę do Waszych opowiadań ;***